Zwyczajna tarta z jabłkami.

Bardzo ją lubimy. Ma jedną, wielką zaletę, bardzo cienkie ciasto i grubą warstwę jabłek. Niestety szybko znika z talerza i dlatego zawsze piekę ją w największej formie, jaką mam (średnica formy to 32 cm). To pyszne ciasto świetnie wpisuje się w jesienną scenerię. Na straganach jędrne i duże jabłka "szarej renety" niemal wołają - "upiecz mnie" ;D. Dlaczego nie ? 

Tarta z jabłkami

proporcje na formę o średnicy 32 cm.

I.

200 g mąki pszennej

100 g pokrojonego na kawałki, zimnego masła

40 g cukru trzcinowego

szczypta soli

2-3 łyżki zimnej wody

II.

3 czubate łyżki zmielonych migdałów

30 g roztopionego masła

60 g cukru trzcinowego 

1 łyżeczka mielonego cynamonu

1-1,2 kg jabłek podobnej wielkości (szarej renety lub innych kwaśnych)

tłuszcz do wysmarowania formy

3 łyżki podgrzanego musu morelowego

Składniki z pierwszej grupy miksuję w melakserze, dodając wodę stopniowo na koniec tylko do momentu aż wszystko połączy się w całość. Ciastem wylepiam posmarowaną tłuszczem formę, zawijam w folię i wkładam do lodówki na około godzinę.

Przed pieczeniem przygotowuję jabłka. Obieram je, kroję na ćwiartki i wydrążam gniazda nasienne. Każdą ćwiartkę kroję na tyle kawałków, żeby ich zewnętrzna krawędź miała ok. 1,5 cm. To nie mają być plasterki, tylko solidne kawałki dające efekt rustykalnego ciasta. W małej miseczce mieszam cukier z cynamonem. Cząstki jabłek wkładam do dużej miski, posypuję mieszanką i podrzucam kawałki w misce, żeby dobrze się obtoczyły w cynamonowym cukrze.

Schłodzone ciasto wyjmuję z lodówki. Wierzch ciasta (samo dno) posypuję równo migdałami, na nich układam jabłka. Smaruję je rozpuszczonym masłem i wkładam do nagrzanego piekarnika (190 stopni C). Piekę przez ok. 40 minut. Po upieczeniu podgrzewam na małej patelni mus morelowy i smaruję jeszcze ciepłe jabłka.  Smacznego :)

***

Tymczasem w lesie przybywa kolorów. Niestrudzeni, skrzydlaci wędrowcy wyruszyli w długą drogę jesiennej migracji. Na jednej z leśnych polan co roku o tej porze spotykamy wędrowne stado raniuszków. Dziś zrobiły nam niezłego psikusa. Usiadły blisko nas i mogliśmy je podziwiać z bliska. Oczywiście dlatego, że nie mieliśmy aparatów (a jak je mamy to raniuszki nie dają się sfotografować, tak jest od czterech lat ;) To było niezwykłe doświadczenie. Zawsze przeżywany spotkania z tymi ptakami, bo nie należą one do częstych. Czy uda nam się jeszcze je zobaczyć i uwiecznić ? Kto to wie... ? Załączam zatem raniuszka wiosennego. 




Poza tym robi się bardzo kolorowo.