Park Narodowy Addo w RPA.

Park Narodowy Addo w RPA.

Nigdzie nie mieliśmy okazji z tak bliska obserwować tych ogromnych, niezwykle inteligentnych i społecznych ssaków. Nigdzie nie widzieliśmy ich tylu w jednym miejscu. Nigdy też nie dane nam było uczestniczyć w ich fascynujących, rodzinnych spotkaniach i obserwować prawdziwą troskę z jaką do siebie podchodzą. Nigdy też tak blisko nie przebywaliśmy obok ogromnego dzikiego zwierzęcia. To nie ZOO, to natura.

Słonie są jednymi z naszych ulubionych stworzeń. Kiedy okazało się, że możemy spędzić fantastyczny dzień tropiąc je w Addo National Park w Południowej Afryce, nie wahaliśmy się ani chwili. Wsiedliśmy w samochód i wczesnym rankiem, kiedy dzień zaledwie się budził, wyruszyliśmy ku bramom rezerwatu. Z naszego pensjonatu w ciągu pół godziny byliśmy na miejscu.


Wegetariańskie bobotie.

Wegetariańskie bobotie.

Jakiś czas temu przy okazji wędrówek po Royal Natal odkryliśmy klasyczne danie z RPA zwane bobotie. Znajdziecie je tutaj: KLIK.

Stało się ono jednym z naszych ulubionych dzięki prostym składnikom, bogactwu smaków i złożonym aromatom. Gotowaliśmy je w domu. Wspominaliśmy też w czasie jednej z naszych podróży, gdzie raczyliśmy się nim w pensjonacie przed jedną z wypraw. O niej też napiszę za chwilę.

Dziś Bobotie, zaprezentujemy w nieco inny sposób. Alternatywnie. Bezmięsnie. Oto uczta dla wegetarian. Danie jest proste w przygotowaniu, choć ilość składników jest spora.

WEGETARIAŃSKIE BOBOTIE


Przepis na 4 porcje pieczone w obręczach o średnicy około 8cm lub w naczyniu do zapiekania o powierzchni około 200-250 cm kwadratowych.

Składniki:

mieszanka przypraw:
łyżeczka nasion kuminu
łyżeczka nasion kolendry
1/3 łyżeczki nasion kozieradki
1/4 gwiazdki anyżu
2 goździki

pozostałe przyprawy:
łyżeczka oregano
łyżeczka chili w proszku
łyżeczka curry

Na bobotie:
3cm korzenia imbiru, drobno posiekane
2 ząbki czosnku, drobno posiekane
4cm laski cynamonu
liść laurowy
łyżka orzechów laskowych i płatków migdałów
2 białe cebule, posiekane
2 marchwie, posiekane
1 łodyga selera naciowego, posiekana
mały bakłażan
3 łyżki zielonej soczewicy
1 figa lub 3 suszone morele, drobno pokrojone
2 kawałki białego chleba lub bułki (bez skórki)
100ml mleka
1/2 soku z limonki
starta skórka z 1/2 limonki
sól i pieprz do smaku
oliwa i masło

na górę bobotie:
pół szklanki kwaśnej śmietany 18% (lub jogurtu)
1 jajko

Wykonanie:

Mieszankę przypraw uprażyć na patelni, po czym zetrzeć w moździerzu.

Chleb (bez skórki) pokroić na drobne kawałki i zamoczyć w mleku.

Posiekaną marchewkę ugotować w wodzie przez kilka minut.

Na oliwie i maśle usmażyć cebulę, czosnek, imbir i seler naciowy. Dodać podgotowaną marchewkę. Dodać mieszankę przypraw, pozostałe przyprawy, sok i skórkę z limonki. Gotować na małym ogniu, aż warzywa będą dość miękkie.

Bakłażana pokroić na cienkie, półcentymetrowe plastry. Podsmażyć z obu stron na oliwie,  po czym podgotować w niewielkiej ilości wody przez minutę. Część będzie podstawą bobotie (wykrojone obręczą na dnie dania). Pozostałą część pokrojoną w drobną kostkę dodać do pozostałych warzyw.

Wcześniej moczyć soczewicę w wodzie przez 20 minut, po czym kolejne 20 minut gotować w osolonej wodzie.

Dodać ugotowaną soczewicę do pozostałych warzyw, wraz z chlebem z mlekiem oraz uprażonymi na patelni i posiekanymi drobno orzechami i migdałami.

Na koniec dodać posiekane owoce (figi lub suszone morele) i gotować jeszcze przez chwilę. Doprawić solą i pieprzem. Całość lekko przestudzić.

Wymieszać kwaśną śmietanę z roztrzepanym jajkiem. Doprawić solą i pieprzem.

Na dnie obręczy ułożyć plastry bakłażana (wycięte na wymiar obręczy). Na nie wkładać masę warzywno owocową. Górę zalać niewielką ilością kwaśnej śmietany z jajkiem, aby przykryć całość. Piec przez 30 minut w 180C, ostatnie 5 minut z górną grzałką, by zarumienić "pierzynkę" ze śmietany i jajka.

Wyłożyć z piekarnika i poczekać, by danie odpoczęło przez 5 minut (lepiej się zwiąże). Mięsna wersja tęskni za ryżem, zaś wegetariańska broni się sama. A jeśli komukolwiek braknie dodatku to jakakolwiek mieszanka sałat z winegretem uzupełni smak tego wegetariańskiego dania.
Chleb jęczmienny z owczym serem i kminkiem.

Chleb jęczmienny z owczym serem i kminkiem.

Cieszę się, że znów uczestniczę we wspólnym wypiekaniu chleba w "Piekarni Amber". Brakowało mi tego :) Wrześniowy chleb zaproponowała Magda prowadząca bloga "Konwalie w kuchni". Przepis pochodzi z bloga Wisly "Zapach chleba". W przepisie dokonałam drobnej zmiany. Niewielką część mąki zastąpiłam mieloną trawą jęczmienną, która nadała miąższowi zielony odcień i wzmocniła jęczmienny smak. Chleb upiekłam wyłącznie na zakwasie. Wygłodniały po miesięcznej przerwie spędzonej w lodówce po prostu szaleje...W moim chlebie ser rozpuścił się i jego smak wtopił się w smak chleba. Bardzo dobry wypiek, aromatyczny i wyjątkowy przywołuje wspomnienia kraju, za którym już tęsknimy.


Chleb jęczmienny z owczym serem i kminkiem

Proporcje na 2 średnie bochenki 
zaczyn
50 g aktywnego zakwasu żytniego
100 g mąki pszennej, chlebowej
120 g wody


Wszystkie składniki wymieszać i zostawić na blacie, na 12-14 godzin.

bibosz
100 g mąki jęczmiennej
150 g wody


Składniki wymieszać i pozostawić na 8-12 godzin.

ciasto chlebowe
zaczyn
bibosz
615 g mąki pszennej chlebowej

35 g mielonej trawy jęczmiennej
230-250 g wody
1 łyżeczka słodu jęczmiennego
1 łyżeczka soli
150 g owczego sera pleśniowego (użyłam Roquefort'a)
1 łyżeczka całych nasion kminku
 



Ze wszystkich składników oprócz sera pleśniowego, wyrobić gładkie ciasto (jeśli wyrabiamy robotem to przez 5 minut za pomocą haka  na najwolniejszych obrotach). Ciasto pozostawić do wyrośnięcia na 45 minut.
Po tym czasie ciasto wyłożyć na naoliwiony blat i delikatnie, powoli rozciągnąć je tworząc prostokąt. Ser owczy pokroić w dużą, 1-1,5 cm kostkę i rozłożyć równomiernie na powierzchni ciasta. Zwinąć ciasto z serem w rulon, jak roladę i nie dbając o jej kształt ułożyć w naoliwionej misce do ponownego wyrośnięcia.
Po 30 minutach podzielić ciasto na dwie części, lekko odgazować i uformować dwa bochenki na posypanym mąką jęczmienną blacie.
Bochenki ułożyć na blasze wyłożonej pergaminem i rozdzielić zrolowaną, omączoną ściereczką (lub w koszykach) i pozostawić do wyrośnięcia na 30-45 minut (pod przykryciem).
Piec chleb  z parą, w 240 stopniach przez 10 minut, a następnie bez pary w temperaturze 220 stopni przez następne 25-30 minut.


Chleb z Wrześniowej Piekarni na blogach:

Akacjowy blog
Codziennik kuchenny
Gotuj zdrowo! Guten Apetit!
Konwalie w kuchni
Kuchnia Gucia
Kuchennymi drzwiami
Nieład malutki
Nie tylko na słodko
Leśny zakątek
Ogrody Babilonu
Polska zupa
W poszukiwaniu slowlife
Szkocja - Falkirk Wheel.

Szkocja - Falkirk Wheel.

Dotarliśmy do Falkirk, niewielkiego miasteczka położonego między Edynburgiem, a Glasgow. Oba największe miasta Szkocji łączy dziś 80-kilometrowa autostrada, która jeśli tylko omija się godziny szczytu, pozwala dotrzeć z jednego do drugiego w godzinę. Jest też inna możliwość dostępna dla posiadajacych alternatywny środek transportu. Na przykład barkę.


Cofnijmy się ponad dwieście lat wstecz. Rewolucja przemysłowa i coraz większe potrzeby związane z transportem produktów zainicjowały budowę pierwszego na świecie kanału łączącego morze z morzem. 60-kilometrowy kanał Forth&Clyde połączył zatokę Firth of Forth z rzeką Clyde i tym samym Morze Północne z Oceanem Atlanyckim. Na jego drodze powstało 38 śluz, tyleż mostów i 25 akweduktów. W tym samym czasie powstała droga wodna łącząca tenże kanał z centrum Glasgow, zaś trzydzieści lat później Union Canal połączył istniejący Forth&Clyde z centrum Edynburga. 


50-kilometrowy Union Canal był ewenementem, bo został poprowadzony w taki sposób, by uniknąć budowania śluz. Biegł po terenie płaskim jak stół. Musiały natomiast powstać 84 mosty, by zapewnić komunikację między dwoma brzegami. Dodatkowo, by dostać się nań z kanału Forth&Clyde trzeba było wspiąć się około 25 metrów wyżej, korzystając z 11 śluz znajdujących się w pobliżu miasteczka Falkirk.


Powstałe kanały stały się głównym traktem dla wszelkiego rodzaju transportu. W latach trzydziestych XIX wieku kanałami Union i Forth&Clyde podróżowało rocznie dwieście tysiecy ludzi i trzy miliony ton towarów. Ludzie, to głównie bogaci jednodniowi wycieczkowicze, korzystający ze stateczków wyposażonych w maszyny parowe. Obrót towarowy zaś to potrzeba ówczesnych czasów, bo drogi lądowe i kolej były w powijakach.


Jednak rewolucja przemysłowa wymusiła szybki rozwój infrastruktury. To właśnie kolej stała sie gwoździem do trumny dla popularności wewnątrzlądowych dróg wodnych. Szybkość dostaw i niski koszt sprawił, że już w połowie XIX wieku rola transportowa kanałów znacznie zmniejszyła się. Niedługa była więc ich kariera. Co prawda kanały funkcjonowały lepiej lub gorzej do lat sześćdziesiatych XX wieku, ale ich znaczenie znacznie spadło. Wreszcie powstałe autostrady biegnące wzdłuż kanałów i przecinąjace je zlikwidowały na dobre możliwość rekreacyjnego korzystania z drogi wodnej. 


W latach osiemdziesiątych powstał pomysł reaktywacji kanałów. Zaczęto rekonstruować zniszczone fragmenty dróg wodnych i remontować mosty oraz akwedukty. Pozostała komplikacja w postaci połączenia obu kanałów. I tu postanowiono stworzyć coś na miarę nadchodzącego XXI wieku.


Jako alternatywę dla kilkunastu śluz, zaprojektowano i zbudowano gigantyczną windę transportujacą barki i łodzie z niższego poziomu kanału Forth&Clyde na położony 25 metrów wyżej Union Canal. Pierwszą taką na świecie.


Tym samym uniknięto remontu 11 śluz łączących oba kanały i skrócono czas rejsu o dobrych kilka godzin. Jednak inwestycja, która pochłonęła 20 milionów funtów nie wszystkim przypadła do gustu.


Dziś jednak "Falkirk Wheel", bo taką nazwą ochrzczono ten cud inżynierii, broni się dając przyjemność podróżowania entuzjastom turystyki wodnej i pół milionowej rzeszy turystów odwiedzającej to miejsce każdego roku.


I my znaleźliśmy się wśród nich, płynąc jednym ze statków, lewitując z pomocą Falkirk Wheel na wyższy poziom...


... płynąc dalej łącznikiem w kierunku Union Canal ...



... mijając prawdziwych entuzjastów, spędzających często dużą część wakacji na swoich łodziach ...


... i kontynuujac krótką podróż kilkusetmetrowym tunelem łączącym nowo powstałą drogę wodną z oryginalnym kanałem Union.


Najbardziej zaskoczył nas fakt, że Falkirk Wheel działa bezgłośnie, a samo wznoszenie trwa zaledwie kilka minut.


Jak to cudo działa?


Zacznę od tego, że jest to naprawdę gigantyczna konstrukcja. Jej wysokość to 35 metrów, a waga przekracza 1200 ton. Do tego dochodzą dwie gondole, które mieszczą łodzie o wadze do 250 ton każda.


Statki wpływają do każdej z dwóch gondoli wypełnionych wodą, które podczas podnoszenia za pomocą hydraulicznych silników gwarantują idealny poziom i brak przechyłów. Odpowiednie wyważenie konstrukcji gwarantuje niewielkie zużycie energii, bo gondole znajdują się po przeciwnych stronach, zapewniając odpowiedni balans. 


Otwarcie tak innowacyjnego urządzenia mające miejsce w 2002 roku nie obyło się bez Królowej, a dziesięciolecie jego funkcjonowania uświetniła Księżna Anna.  Jak zwykle w Wielkiej Brytanii - nowoczesność i tradycja muszą iść ze sobą w parze.


Na koniec jeszcze widok Falkirk Wheel z góry (zdjęcie ze strony klik).

  W poszukiwaniu Wichrowych Wzgórz...

W poszukiwaniu Wichrowych Wzgórz...

Po miesiącu podróży powróciliśmy do domu. Naszym celem była  Szkocja, ale ponieważ postanowiliśmy tym razem wybrać się tam samochodem, przejechaliśmy całą Brytanię. Dziś napiszę o pobycie w Anglii, w Yorkshire i miejscach związanych z powieścią "Wichrowe Wzgórza".