Wizyta w singapurskim Sungei Buloh Wetland Reserve.

Każda wizyta w tym państwie - mieście wywołuje w nas pozytywne emocje. Singapur to taka poukładana wersja Azji południowo-wschodniej. Jest tu przewidywalnie, czysto, punktualnie, nowocześnie, a przy tym dość tu egzotyki, by przeciętny europejski przybysz poczuł się jak w innym świecie. Dla nas Singapur to zwykle kilkudniowy przystanek przed podróżą w bardziej "azjatyckie" klimaty. Tak było i tym razem, ale zanim odlecieliśmy dalej, postanowiliśmy odkryć jedno z miejsc, które było dla nas do tej pory obce. 

Aż dziw bierze, że w mieście gdzie mieszka ponad 5 milionów ludzi można spotkać pełen zwierząt rezerwat. Sungei Buloh Wetland Reserve znajduje się na północy wyspy, nad cieśniną Johor będącą naturalną granicą z Malezją. To raj dla "ptasiarzy", czyli dla nas. Przybywają tu bowiem migrujące ptaki z różnych okolic Azji, ale też znajdują swój dom lokalne ptaki, dla których gęste namorzyny, bagna, las, woda, są wyjątkowo przyjaznym środowiskiem. Kilka lat temu władze Singapuru zbudowały drewniane pomosty, które ładnie komponują się z otaczającą przyrodą. Umożliwiają obserwacje fauny i flory. Mając taką możliwość nie zastanawialiśmy się ani chwili i następnego dnia po przylocie wykorzystując piękną słoneczną pogodę udaliśmy się do rezerwatu. Nie było łatwo, bo wstaliśmy po piątej rano, czyli po 22.00 naszego czasu. Zjedliśmy śniadanie, czyli jakby późną kolację w Polsce. Po 7.00 chodziliśmy już po szlakach rezerwatu, wiedząc  że mamy zaledwie kilka godzin, by zaobserwować aktywność zwierząt przed późniejszym piekłem 33-stopniowego upału. Na terenie rezerwatu nie ma miejsc, gdzie można coś zjeść, czy kupić jakieś napoje. I całe szczęście, bo dzięki temu miejsce to zachowało swój naturalny charakter. Dlatego zaopatrzyliśmy się wcześniej w wodę, by przetrwać upał. Czekało nas bowiem około 8 kilometrów szlaków do przejścia. 

Sungei Buloh Wetland Reserve to bagienny obszar porośnięty lasami namorzynowymi. Słodko-słone wody mieszają się ze sobą przyciągając różne gatunki zwierząt. Różnice poziomu wody między przypływem, a odpływem sięgają 5 metrów. Warto więc sprawdzić przed wizytą w rezerwacie kiedy mają miejsce, by móc zobaczyć różne stworzenia, pojawiające się w zależności od poziomu wody.

Do Sungei Buloh Wetland Reserve przyjechaliśmy przede wszystkim po to, by w naturalnych warunkach przyjrzeć się przedziwnej rybie, skoczkowi mułowemu. Już przy wejściu do rezerwatu zobaczyliśmy jej "pomnik" - ikonę rezerwatu.

Zanim jednak ją znaleźliśmy w pierwszych promieniach słońca zobaczyliśmy gigantyczne pajęczyny...

... oraz ich właścicieli. Oto jeden z nich - prządka olbrzymia czyli "golden ord web spider", której angielska nazwa pochodzi od złotawego koloru pajęczej sieci.

Idziemy dalej i zauważamy pięknego, kolorowego ptaka. To olive backed sunbird, czyli ptak o oliwkowym grzbiecie. Widzieliśmy już wiele różnych sunbird'ów. Wszystkie sa piękne i kolorowe, najładniej wyglądają, gdy ich pióra lśnią w pełnym słońcu. Ten uwielbia lasy mangrowe, nie dziwne więc, że stanął nam na drodze.

Kolejny ptak z tego gatunku to copper throated sunbird. To rzadki okaz, tym bardziej ucieszyliśmy się, że mogliśmy zobaczyć go w naturalnym środowisku. Podobnie jak jego kolega również uwielbia mangrowce. Charakterystyczne, długie, lekko zakrzywione dzioby sunbird'ów sprawiają, że oprócz zjadania insektów, pożywiają się nektarem z kwiatów o dzwonkowatych kształtach. Na poniższym zdjęciu uwieczniliśmy samiczkę. Bardziej kolorowy samiec niestety nie zaszczycił nas swoją obecnością.

Bardzo ucieszyliśmy się widząc wilgę chińską. Ten piękny żółty ptak migruje z Chin lub Indii do Azji południowo-wschodniej. 

Zjawisko migracji ptaków fascynuje nas nie od dzisiaj. Potrafią przebyć kilka, czasem kilkanaście tysięcy kilometrów, by znaleźć odpowiednie miejsce na dobranie się w pary, złożenie jaj i wychowanie potomstwa. Wiedzą kiedy wyruszyć w drogę, nie potrzebują nawigacji by trafić we właściwe miejsce. Sungei Buloh jest jednym z miejsc, dokąd ptaki przylatują z tak odległych miejsc jak Rosja, Mongolia, Północne Chiny, Japonia, czy Korea. Niektóre z nich odpoczywają tu jakiś czas, kontynuując swą wędrówkę do Australii i Nowej Zelandii. Przylatują zwykle we wrześniu, a odlatują w marcu, znajdując bezpieczne schronienie od zimy. Oto kolejny podróżnik przybywający z Indii lub może z Chin - krawczyk krasnolicy.

A to lokalny mieszkaniec - gołąb różowoszyi. Podobny do naszego, choć różnią go bardziej intensywne kolory.

Doszliśmy do północnej części rezerwatu. Widać stąd w szarym, porannym świetle malezyjski brzeg i miasto Johor Bahru.

W płytkich wodach cieśniny zabawia się spora ilość ptactwa. Oto znana również u nas czapla,

siewka złotawa

i małe egrety, będące tu stałymi mieszkańcami. Często siadają na konarach drzew kryjąc się przed słońcem.

Właśnie na drzewach zauważyliśmy inne ptaki z gatunku czapli, na przykład tą czaplę białoskrzydłą,

black crowned night heron'a zwanego  u nas ślepowronem zwyczajnym

oraz white-breasted waterhen, czyli wodną kurę. Ta uwielbia bagna i wodę, żywi się insektami, robakami oraz nasionami różnych roślin.

Możecie zapytać dlaczego podajemy czasem polskie, a czasem obcojęzyczne nazwy ptaków. Niestety nie zawsze mają one naszą rodzimą nazwę. A może po prostu do nich nie dotarliśmy. Czasem angielska nazwa lepiej opisuje wygląd zwierzęcia. 

Idziemy dalej i spotykamy dzięcioła żółtoszyjego. Ptak tak zapamiętale zajął się konarem drzewa, że pozwolił zbliżyć się na dziesięć metrów. Zwykle płochliwy, nie interesował się nami stukając w drzewo i wydobywając zeń smakowite kąski.

Nasz szlak prowadzi leśnymi ścieżkami

oraz drewnianymi pomostami ponad poziomem wody, która potrafi podnieść się o kilka metrów.

Będąc wśród drzew nad wodą wypatrujemy nasze ulubione ptaki - kingfisher'y czyli zimorodki, które siadają na drzewach i obserwując wodę polują na ryby, wpadając do wody i łapiąc je swym ogromnym dziobem. Zimorodki widywaliśmy wielokrotnie, zwłaszcza w Indiach, zarówno nad morzem w prawie bezludnej okolicy, jak również w miejskim środowisku Varanasi, gdzie łowiły ryby w Gangesie. Ptaki te mają ciekawą budowę, długi mocny dziób, nieproporcjonalnie duży w stosunku do reszty ciała i nieduże, wąskie ciało pozwalające mu nurkować. White collared kingfishera widzimy po raz pierwszy.

W rezerwacie, choć koncentrujemy się głównie na ptakach, nie ignorujemy roślinności, która dopełnia piękno okolicy. Oto kilka przykładów.

W końcu wypatrujemy bohatera dnia - skoczki mułowe. Potrafią się nieźle kamuflować, bo ich ciało zbliżone jest do kolorów środowiska, w którym przebywają. Większość czasu w trakcie odpływu spędzają w błocie lub w niewielkich kałużach. Są w stanie oddychać przez skórę, ale ta wymaga nawilżenia, stąd co jakiś czas muszą znaleźć kałużę wody.

Potrafią wspiąć się na okoliczne rośliny

albo po prostu wypoczywać w błocie.

Zauważyliśmy też młode, bardzo młode skoczki mułowe. Te nerwowo pływają w wodzie nie wychodząc na ląd, dopóki nie dorosną.

Dorosłe skoczki mułowe walczą o swoje terytorium nie stroniąc od konfrontacji. Rozkładają swe "skrzydła" na plecach, by wystraszyć konkurenta.

Kolejne godziny sprawiły, że temperatura stała się coraz bardziej nieznośna. Nie tylko dla nas, ale też dla malajskiego gigantycznego jaszczura zwanego monitor lizard. Dorosły osobnik nie jest jadowity, ale jego wielkość sprawia, że lepiej go omijać szerokim łukiem.

Młody, choć mniej śmiały jest jadowity. Może dlatego, że nie jest w stanie straszyć wroga swą posturą, którą osiągnie za lat kilka.

I tak chodziliśmy sobie szlakami rezerwatu wypatrując kolejne zwierzęta. Było coraz cieplej, a że dla nas był to pierwszy dzień pobytu, nasza tolerancja na żar lejący się z nieba była znacznie niższa niż później. Niemniej wypatrzyliśmy jeszcze krokodyle, których jest tu niewiele, choć amatorzy pływania kajakami czasem spotykają je na swej trasie. Nie pozostaje im nic innego jak ominąć agresywnego osobnika.

Oto skrzypłocz, posiadający solidny pancerz. To zwierzę przywołuje swych przodków sprzed kilkuset milonów lat. Niewiele zmieniło się od tamtych czasów.

Na konarze drzewa spotykamy wiewiórkę orientalną, bliską kuzynkę naszej europejskiej wiewiórki.

Nasz szlak mija kilka punktów widokowych. Wspinamy się na jedną z wież, z której widać okoliczne namorzyny i terytorium Malezji.

Idziemy dalej, by zobaczyć żółwie, 

ważki

i jaszczurkę, green crested lizard.

A w błotnistej mazi spacerują kraby. W trakcie przypływu wchodzą na drzewa. Podczas odpływu grzebią się w błocie i w błotnych kopcach tworzonych przez homary mułowe, których podczas naszego krótkiego pobytu nie byliśmy w stanie wypatrzyć.

Zobaczyliśmy natomiast najwolniejszego ślimaka na świecie. Oto pełzacz błotny.

Zbliżając się do mety naszej dzisiejszej wyprawy spotkaliśmy pasjonata fotografii, który w Sungei Buloh spedził wiele dni w ciągu ostatnich pięciu lat. Pokazał nam piękne zdjęcia orłów łowiących ryby i węże, wynik wielu godzin "polowania" na takie ujęcia. Zwrócił też naszą uwagę na nietoperze, które znalazły schronienie w Visitor's Centre.

Na tym zakończyliśmy naszą wizytę w rezerwacie. Żar lejący się z nieba nas pokonał. Na szczęście klimatyzowany autobus ożywił nas, a zimne napoje i prysznic w hotelu przywróciły witalność. Byliśmy w stanie mierzyć się z kolejnymi atrakcjami Singapuru, o czym opowiemy innym razem.