Magdalenki - małe co nieco w filozoficznej pigułce

Zajęłam się magdalenkami i znów "zaczytałam się" w Prouście.  Bo przecież magdalenki to nie tylko ciastka...to wspomnienie tego co minęło, co jest w naszej świadomości niczym ogromny wszechświat, istniejący w nas poza czasem, bez początku i końca. Czasem odgłos, rzecz, zapach powodują, że zanurzamy się w tym subiektywnym dziele stworzenia naszego umysłu, bo "kiedy (...) z dawnej przeszłości nic nie istnieje, wówczas jedynie zapach i smak, wątlejsze, ale żywsze, bardziej niematerialne, trwalsze, wierniejsze, długo jeszcze, jak dusze, przypominają sobie, czekają, spodziewają się – na ruinie wszystkiego – i dźwigają niestrudzenie na swojej znikomej kropelce olbrzymią budowlę wspomnienia."

Dziś o tym wspomnieniu...

Magdalenki

Składniki  na ok. 24 szt.

100 g cukru pudru
100 g roztopionego masła +1 łyżka
100 g mąki pszennej
2 jajka
1 cytryna
20 g złotego syropu (2 łyżki)
2 g proszku do pieczenia (3/4 łyżeczki)

Foremki wysmarować roztopionym masłem i posypać mąką. Włączyć piekarnik na 200 stopni.

Roztopić w rondelku masło. Wyszorować i sparzyć cytrynę.

Jajka ubić z cukrem pudrem. Potrwa to kilka minut. Masa powinna być puszysta, gęsta i bardzo jasna.

Wymieszać mąkę z proszkiem do pieczenia stopniowo dodać ją do masy jajecznej, delikatnie mieszając łyżką. Zetrzeć skórkę z cytryny. Do masła dodać złoty syrop oraz wycisnąć sok z cytryny. Wymieszać i dodać stopniowo do masy. Delikatnie wymieszać i wykładać  masę do foremek. Piec ok. 10 minut. Po upieczeniu wyjąc od razu z foremek i studzić na metalowej kratce.

Najlepsze są od razu  po ostudzeniu.

***

Chętnie wracam do tego chyba najbardziej znanego fragmentu powieści :

"matka widząc, że jest mi zimno, namówiła mnie, abym się napił wbrew zwyczajowi trochę herbaty.(….)Posłała po owe kruche i pulchne ciasteczka zwane magdalenkami, które wyglądają jak odlane w prążkowanej skorupie muszli. I niebawem, przytłoczony ponurym dniem i widokami smutnego jutra, machinalnie poniosłem do ust łyżeczkę herbaty, w której rozmoczyłam kawałek magdalenki. Ale w tej samej chwili, kiedy łyk pomieszany z okruchami ciasta dotknął mego podniebienia, zadrżałem, czując, że dzieje się we mnie coś niezwykłego. Owładnęła mną rozkoszna słodycz, odosobniona, nieumotywowana. Sprawiła, że w jednej chwili koleje życia stały mi się obojętne, klęski jego błahe, krótkość złudna; działała w ten sam sposób, w jaki działa miłość, wypełniając mnie kosztowną esencją: lub raczej ta esencja nie była we mnie, była mną. (…) Skąd mogła mi płynąć ta potężna radość? Czułem, że jest złączona ze smakiem herbaty i ciasta, ale że go przekracza nieskończenie, że nie musi być tej samej natury."

Czy macie swoje ulubione smaki, które przenoszą Was w czasy dzieciństwa tak jak bohatera powieści " W poszukiwaniu straconego czasu" ?