"Miłość mojego życia..." Mumtaz Mahal.

Wspominam tym razem  historię wielkiej miłości, która zdarzyła się ponad cztery wieki temu w Indiach. Patrząc na zdjęcie, zapewne wszyscy już rozpoznają to miejsce. jednak zacznijmy od początku.

Shah Jahan urodził się w roku 1592. Był synem Jahangira, czwartego mogolskiego władcy Indii i wnukiem Akbara Wielkiego. Kiedy jako piętnastoletni książę przechadzał się po bazarze Meena w asyście dworskich dostojników wpadła mu w oko dziewczyna oglądająca jedwabne materiały i szklane koraliki. Była w jego wieku.

Miłość mojego życia... pewnie pomyślał tak, gdy ją zobaczył, zamieniając kilka zdań i będąc zauroczonym jej wdziękiem.

Perska księżniczka Mumtaz Mahal odwzajemniła jego uczucie. Powiedział ojcu, że natychmiast chce się z nią ożenić.

Musiał jednak poczekać pięć lat, by stanąć z nią na ślubnym kobiercu. Dzień zaślubin został wybrany przez astrologów jako ten, który miał gwarantować radość i wieczne szczęście. Jakże się mylili...

Szesnaście lat później, po śmierci swojego ojca, Shah Jahan stał się kolejnym władcą imperium. Posiadał kilka żon, ale to właśnie Mumtaz Mahal była jego faworytą towarzysząc mu wszędzie, nawet podczas wypraw wojennych. Byli nierozłączni. Byli zakochani.

Piękna, subtelna i mądra cesarzowa Indii z dumą wspierała swojego męża, który odnosił coraz większe sukcesy budując potężne i zamożne państwo oparte na tolerancji religijnej. Kiedy Mumtaz miała dać mężowi czternaste dziecko, stało się coś złego.

Trzydzieści godzin połogu, gorączka, komplikacje porodowe i wreszcie pojawia upragniona nowa istota. Niestety Mumtaz nie będzie się w stanie cieszyć z przyjścia na świat ślicznej córeczki.

Zanim jednak odejdzie mówi mężowi: "Zbuduj dla mnie Taj. Ożeń się ponownie. Bądź dobry dla naszych dzieci. Odwiedzaj mnie w każdą rocznicę mojej śmierci". 

Spełnił dwie pierwsze z czterech jej próśb. Nie był już jednak nigdy sobą. Z nieszczęścia w jedną noc osiwiał. Później cierpiał i tęsknił...

Budowa Taj Mahal zaczęła się zaraz po śmierci Mumtaz. Dwadzieścia tysięcy robotników i artystów pracowało w pocie czoła przez 22 lata.

Materiał był dostarczany z Indii i innych krajów centralnej Azji, a za transport odpowiedzialnych było ponad 1000 słoni. 

Już dwa lata po rozpoczęciu prac ukochana Mumtaz spoczęła w ostatecznym miejscu swojego pochówku. Jednakże dopiero w roku 1653 mauzoleum zostało ukończone.

Dziś Taj Mahal jest symbolem Indii i jednym z najbardziej spektakularnych budowli na ziemi. Jego wielkość i ascetyczne piękno nie ma sobie równych, zwłaszcza gdy pomyślimy, że to "tylko" grobowiec. Nie wszyscy byli zachwyceni takim hołdem dla Mumtaz Mahal. W 1658 roku syn Shah Jahana, Aurangzeb pozbawił chorego już wówczas ojca władzy i uwięził go w celi w forcie Agra.

Stało się to już "na szczęście" po ukończeniu dzieła jego życia. Jedyną pociechą dla schorowanego Shah Jahana był fakt, że z okna więzienia widział Taj Mahal. Łączył się myślami ze swoją ukochaną Mumtaz. Przeżył jeszcze osiem lat, powtarzając pewnie "miłość mojego życia", wpatrując się w miejsce spoczynku ukochanej i czekając na moment, kiedy się w końcu z nią zjednoczy.