Wrzosowiska w Szkocji.

Nie mogę się oprzeć pokusie, żeby choć trochę  nie powspominać tego pięknego kraju.

Urzekły mnie w nim krajobrazy i mnóstwo kwitnących  dziko kwiatów, w tym wrzosów.

W Szkocji miały one przeróżne kolory. Jedne były bardzo intensywne, inne blade, różowe i morelowe, białe i szare.

Na wzgórzach tworzyły barwną siatkę plam.

Rośliny te  są niewymagające i dobrze wytrzymują wietrzny i wilgotny klimat Szkocji oraz  świetnie rosną na lekkiej  torfowej ziemi, po której stąpa się niczym po gąbce.

 Wrzosy rosną w lasach, na odkrytych przestrzeniach,

 w głębi lądu,

i nad brzegiem morza.

Dawniej wrzosy służyły jako materiał używany w budowie chat, płotów, robiono z nich miotły i używano w medycynie naturalnej.

Mi wystarczyło, że mogłam na nie popatrzeć.

Jeśli będziecie kiedyś chcieli wybrać się do Szkocji to trzeba pamiętać, że wrzosy kwitną tam już pod koniec lipca i w sierpniu.

Dziś cieszę oczy wrzosami w mikro rozmiarze, patrząc na rosnące w donicach na tarasie.

Niedawno kupiłam świeży wrzosowy miód, który bardzo lubię :) Ma on charakterystyczną galaretowatą  konsystencję i wypełniony jest małymi pęcherzykami powietrza.

Ten rodzaj miodu jest polecany osobom z problemami układu moczowego. Ułatwia też procesy trawienne, przyswajanie składników pokarmowych i reguluje pracę jelit.

Przydatny jest też w przeziębieniach, gdyż inhibina (jeden ze składników miodu) jest  substancją hamującą rozprzestrzenianie się bakterii i wirusów w organizmie człowieka.

Ze Szkocji pozostały miłe wspomnienia, zdjęcia i chęć powrotu do tej barwnej krainy, w której nawet mchy rosnące miedzy wrzosami są kolorowe :)