Grzybowe cappuccino.

Mieszkanie przy ścianie lasu traktujemy jak przywilej. Korzystamy z niego zawsze kiedy mamy czas, a weekendy bez względu na porę roku udajemy się na długi spacer. Teraz, kiedy w lasach jest obfitość grzybów i w "naszym", głównie bukowym lesie też można nazbierać małe co nieco, chętnie przygotowujemy grzybowe dania. Mieszanka koźlarzy, prawdziwków i podgrzybków to pyszne połączenie. Dziś zapraszamy na naszą ulubioną grzybową zupę-krem. Pomysł na taką formę zaczerpnęliśmy z warsztatów z Pascalem Brodnickim.

Grzybowe cappuccino

Składniki na 3-4 porcje:

600 g grzybów (leśnych - w sezonie lub pieczarek),
300 g śmietany kremówki dobrze schłodzonej,
4 suszone grzyby,
2-3 gałązki świeżego tymianku
2 łyżki masła klarowanego,
kilka ziaren czerwonego pieprzu,
sól, pieprz,
szczypta startej gałki muszkatołowej

Trzy suszone grzyby zalać szklanką wrzątku i odstawić, żeby zmiękły i przy okazji powstała "grzybowa" woda, którą później wykorzystamy. Po odcedzeniu grzybów wysuszyć je papierowym ręcznikiem, pokroić na paski i usmażyć w tłuszczu, żeby powstały chrupiące paski grzybowych chipsów. Jeden suszony grzyb zmielić na proszek w młynku do kawy. Czerwony pieprz grubo rozkruszyć.

Świeże grzyby oczyścić, pokroić i usmażyć na maśle. Podczas smażenia dodać oberwane z gałązek listki tymianku. Pod koniec posolić grzyby, dodać gałkę i pieprz. Przełożyć z patelni do garnka, wlać wodę z suszonych grzybów i całość zmiksować "żyrafą". Gdyby zupa była bardzo gęsta, dodać jeszcze trochę wody i razem zagotować

Śmietanę ubić na sztywno. Większość (poza 3-4 łyżkami, które wykorzystamy do dekoracji) połączyć z gorącą zupą za pomocą trzepaczki rózgowej. Spróbować i ewentualnie doprawić.

Rozlać grzybowe cappuccino do szklanek. Na  wierzchu ułożyć łyżkę bitej śmietany, posypać to czerwonym pieprzem, zmielonym proszkiem grzybowym i ułożyć na tym grzybowe chipsy.

***

Z przyjemnością siadamy po spacerze na tarasie, popijamy grzybowe cappuccino i patrzymy na las :) Dziś kilka zdjęć z różnych pór roku. Aparat zabieramy ze sobą dość rzadko, bo gdy go nie mamy, dzieje się w lesie najciekawiej.

W letnim słońcu i upale w lesie odnajdujemy przyjemny chłód i widok soczystej zieleni.

Już jednak w końcu sierpnia liście zaczynają żółknąć, by we wrześniu i październiku dać pokaz ferii barw w odcieniach złota i brązu.



 Wśród gałęzi uwija się wiewiórka, która nagle na chwilę zastyga, jakby złapana na gorącym uczynku ;)

Liście spadają również do strumieni, których tu w lesie jest całkiem sporo. W okolicach gdzie płyną jest najwięcej ptaków.

 

Późną jesienią las robi się przejrzysty i prawie jednobarwny.

Niektóre liście wiszą długo na gałęziach, albo na nich zostają i szeleszczą uschnięte podczas jesiennych, chłodnych wiatrów.

Najsmutniej robi się podczas słotnych, deszczowych dni. Resztki liści przeglądają się w kałużach na leśnej drodze.

 

Zielono, ale już nie na drzewach...

Jednak las żyje, choć nie tętni odgłosami jak wiosną czy latem.

Zimą  w bezlistnym lesie łatwiej jest zauważyć sarny.

Sójka pewnie żałuje, że nie wybrała się do ciepłych krajów ;)

Tu na wybrzeżu wiosna przychodzi najpóźniej i choć zima ociąga się z odejściem, zdarza się, że przyroda wbrew aurze próbuje się odradzać. 

 :D

A gdy już nadchodzi wiosna...koziołek zmienia "ubranie" na letnie.

Robi się zielono i wilgotno.

Ziębę na drzewie

coraz trudniej jest zobaczyć.

Zawilce kwitną dywanami.

W strumieniu odbija się coraz częściej słońce.

Sikorki szukają dobrego miejsca  do składania jajek.

Mrówki zaczynają intensywnie pracować. 

 

Przylatują   ptaki z Afryki, by spędzić u nas kilka miesięcy jak ten gąsiorek, który opuszcza nas we wrześniu.

 

Nieubłaganie jednak znów zjawia się jesień,

 która być może za rok znów uraczy nas obfitością grzybów...